Wielki atlas roślin Polski
NAGONASIENNE / IGLASTE / SOSNOWCE / SOSNOWATE / Jałowiec /
Jałowiec sabiński
(Juniperus sabina L.)
Inne nazwy: jałowiec sawina.
Rozmieszczenie geograficzne
Jego ojczyzną są góry południowej Europy oraz Azji Mniejszej, Azji Środkowej i Kaukazu a także Afryka Północna. W Polsce roślina bardzo rzadka na naturalnych stanowiskach. Potwierdzone stanowiska znajdują się tylko w Pieninach Centralnych. Często natomiast uprawiany jest jako roślina ozdobna.
Gatunek rodzimy.
Pokrój
Płożący się nisko po ziemi, silnie rozgałęziony na boki krzew. Pędy niemal okrągłe na przekroju, pokładające się i podnoszące.
Liście
Ulistnienie naprzeciwległe. Liście trójkątnie-jajowate, przylegające do gałązek, łuskowate. Mają długość 1-3 mm i zachodzą na siebie dachówkowato.
Kwiaty
Rozdzielnopłciowe, rozmieszczone dwupiennie.
Okres kwitnienia: kwiecień - czerwiec.
Owoce
Zwisające czarne szyszkojagody wyrastają na haczykowato zagiętej szypułce.
Korzeń
System korzeniowy rozłożysty, z biegnącymi płytko pod powierzchnią ziemi bardzo długimi i elastycznymi korzeniami.
Siedlisko
Wszystkie stanowiska tego jałowca znajdują się w trudnodostępnych miejscach na obszarze ochrony ścisłej Pienińskiego Parku Narodowego. Jest też uprawiany jako roślina ozdobna w ogródkach i parkach. Nadaje się do ogrodów skalnych, na murki, w trawnikach. Jest bardzo wytrzymały na niekorzystne warunki środowiska.
Roślina trująca:
Powoduje mdłości, pobudzenie, zaburzenia rytmu serca, duszności, skurcze macicy i paraliż układu nerwowego. Już 6 kropli olejku z tego jałowca uważane jest za dawkę śmiertelną.