Wielki atlas roślin Polski
NAGONASIENNE / IGLASTE / SOSNOWCE / SOSNOWATE / Świerk /
Świerk kłujący
(Picea pungens Engelm.)
Inne nazwy: świerk srebrny.
Rozmieszczenie geograficzne
Świerk kłujący pochodzi z Gór Skalistych w zachodniej części Ameryki Północnej. Sprowadzony po raz pierwszy do Europy pod koniec XIX w. Wyhodowano odmiany sadzone w parkach, ogrodach a także formy karłowate nadające się do uprawy w donicach. Ceniony w ogrodnictwie, szczególnie za dużą odporność na zanieczyszczenia środowiska.
Gatunek obcy. W Polsce uprawiany.
Pokrój
Korona stożkowata, zazwyczaj bardzo gęsta. Starsze drzewa smukłe. Osiąga wysokość do średnio 30 m, w warunkach naturalnych wyjątkowo do 46 m. Średnica pnia do 1,5 m.
Kora, pędy
Kora cienka i popękana, szarobrązowa, u starszych drzew brunatnoszara.
Liście
Igły długości 1,5-3 cm, ostro zakończone, o czworokątnym przekroju, niebieskozielone lub niebieskoszare. Ułożone promieniście dookoła pędów, są nieco dłuższe (2-3cm) i ostrzej zakończone niż u świerka pospolitego, a przez to jeszcze bardziej kłujące.
Kwiaty
Gatunek jednopienny. Kwiaty żeńskie szyszeczkowate i zielonkawe, osadzone pionowo na końcach pędów. Kwiaty męskie długości do 3 cm, podłużne, o żółtawym zabarwieniu.
Szyszki
Zwisające, jasnobrązowe, długości 4-7 cm. Łuski szerokie u podstawy, zwężają się ku końcowi. Są mniejsze i mają bardziej odstające łuski nasienne niż rodzimy świerk pospolity.
Korzeń
System korzeniowy jest stosunkowo głęboki.