Ciemiężyca czarna
(Veratrum nigrum)
Gatunek rodzimy.
RODZINA: Melantkowate
WYSTĘPOWANIE: Występuje w Eurazji od Francji na zachodzie po Koreę na wschodzie.
Łodyga mocna, stosunkowo gruba, wzniesiona i górą owłosiona.
Liście dolne szerokoeliptyczne i krótko zaostrzone, zwężające się u nasady i całobrzegie, górne równowąskolancetowate.
Wszystkie liście nagie.
Kwiaty - kwiatostan w kształcie wiechy, owłosiony. Boczne gałązki o długości 3 - 5 cm. Czerwonobrunatne kwiaty
składają się z podłużnie eliptycznych, tępo zakończonych działek okwiatu o długości ok. 5 mm.
Słupki zawierają po 8 - 16 zalążków.
SIEDLISKO: Suche i widne lasy na Roztoczu.
OKRES KWITNIENIA: Czerwiec - sierpień.
WYSOKOŚĆ: 60 - 130 cm.
Roslina trująca: Cała roślina zawiera liczne toksyczne alkaloidy, takie, jak: jerwina, germina, germitryna, pseudojerwina,
rubijerwina, weratralbina, protoweryna, protoweratryna, cerwina, germeryna, weratryna, weratrydyna, oraz gorzki glikozyd
- kwas chelidonowy. Powodują one podrażnienie błony śluzowej żołądka i układu oddechowego, silne kichanie, kaszel, ślinotok,
łzawienie, nudności, wymioty, biegunkę. Większe dawki powodują skutki podobne jak tojad mocny - skurcze mięśni
brzucha i krtani, zaburzenia koordynacji ruchów i uszkodzenie mięśnia sercowego. Nektar i pyłek jest trujący dla pszczół.
Roślina chroniona.