Lepiężnik biały
(Petasites albus)
Gatunek rodzimy.
RODZINA: Astrowate
Łodyga gruba, mięsista, na której skrętolegle wyrastają na wiosnę bezogonkowe, lancetowate, kremowo-zielone liście,
które podczas rozwoju rośliny stopniowo zielenieją i wydłużają się.
Łodygi okazów męskich osiągają wysokość 40 cm, żeńskich 80 cm.
Liście - oprócz niewielkich liści łodygowych, lepiężnik wytwarza też liście odziomkowe wyrastające bezpośrednio z kłącza.
Olbrzymie te liście rozwijają się dopiero po przekwitnięciu kwiatów. Osiągają średnicę kilkadziesiąt centymetrów.
Liście te, podobnie jak liście lepiężnika różowego, są największymi liśćmi wśród roślin dziko rosnących w Polsce.
Mają długie ogonki, wyrastające z kłącza pionowo lub ukośnie do góry. Ich blaszka liściowa o sercowato-nerkowatym
kształcie jest nierówno ząbkowana i na dolnej powierzchni pokryta gęstym, krótkim kutnerem.
Kwiaty - drobne kwiaty zebrane są w koszyczki, a te w grona na szczycie łodygi. Kwiaty żeńskie składają się tylko ze słupka
o długiej szyjce i dwudzielnym znamieniu, oraz z puchu (powstałego z przekształconego okwiatu). Kwiaty męskie mają koronę
z 5 płatkami, zrośniętymi dołem w rurkę, pręciki zrośnięte w rurkę, oraz niepłodny słupek. Czasami w koszyczkach
męskich występuje kilka kwiatów żeńskich.
SIEDLISKO: Najbujniej i najobficiej rozwija się w wilgotnych zaroślach nadrzecznych, nad brzegami potoków, w rowach,
wąwozach, w przejrzystych i wilgotnych lasach. Głównie w górach.
OKRES KWITNIENIA: Marzec - maj.
WYSOKOŚĆ: 40 - 80 cm