Orlica pospolita
(Pteridium aquilinum)
Gatunek rodzimy.
KLASA: Paprocie
Liście okazałe, osiągają zwykle do 1,8 m wysokości, ale zdarzają się i większe, nawet do 4,4 m długości. Z kolei w skrajnych warunkach
mogą osiągać tylko 30 cm. Wyrastają pojedynczo na końcach kłączy. W zarysie trójkątne, 3-krotnie (rzadziej 2- i 4-krotnie) pierzaste
o odcinkach równowąsko-lancetowanych, tępych, prawie naprzeciwległych i całobrzegich. Liść za młodu jest omszony, później blaszka
liściowa jest naga lub rzadziej słabo owłosiona. Ogonek liściowy tak długi jak blaszka liściowa, do 1 cm średnicy. U nasady jest
ciemny i omszony, w górnej części półkolisty na przekroju i nagi. Kupki zarodniowe umieszczone są na brzegu liścia i osłonięte
szczątkową zawijką, jak również zagiętym brzegiem blaszki liściowej.
Kłącze duże, długie, poziomo rozrastające się w podłożu, rozgałęziające się. Jest w różnym stopniu owłosione i pozbawione łusek.
Nadziemnego pędu brak. Zarobniki brązowe, kolczaste.
SIEDLISKO: Występuje w widnych i suchych borach mieszanych i borach sosnowych, rzadziej na terenach otwartych,
na niżu i niższych położeniach górskich. Preferuje glebę piaszczystą.
Roślina trująca. Zawiera trujący kwas pteritanowy (orlikowogarbnikowy). Zatrucia u zwierząt roślinożernych następują
zarówno po spożyciu orlicy na pastwisku, jak i w sianie. U bydła domowego powoduje krwiomocz. U koni poraża układ nerwowy
i powoduje chwiejny chód.