Podagrycznik pospolity
(Aegopodium podagraria)
Gatunek rodzimy.
RODZINA: Selerowate
Łodyga wzniesiona, górą rozgałęziająca się, naga lub krótko owłosiona, w środku pusta (dęta) i bruzdowana.
Liście odziomkowe i dolne łodygowe są długoogonkowe, podwójnie trójlistkowe; środkowy listek jest największy. Poszczególne listki są
niesymetrycznie jajowate, zaostrzone, pojedynczo lub podwójnie piłkowane, ogonkowe. Dolne liście pochwiasto osadzone na łodydze.
Liście górne są pojedynczo trójdzielne.
Kwiaty drobne, tworzą duże, podwójne baldachy. Baldachy 12-13 szypułowe, bez pokryw i pokrywek. W poszczególnych baldaszkach
jest 12-20 pojedynczych kwiatów na równej długości szorstkich szypułkach. Kwiaty są przedprątne, obupłciowe lub męskie.
Płatki korony białe lub jasnoróżowe, o wierzchołkach zagiętych do środka.
SIEDLISKO: Wilgotne i świeże zarośla, lasy liściaste, ogrody, przydroża, nad brzegami wód. Często rośnie przy płotach.
OKRES KWITNIENIA: Czerwiec - lipiec.
WYSOKOŚĆ: 50 - 100 cm
WŁASNOŚCI LECZNICZE: Roślina posiada działanie słabe uspokajające, moczopędne, przeciwzapalne. Herbata z suszonych liści
podagrycznika (1 łyżeczka na 1 szklankę wrzątku, parzyć pod przykryciem przez 15 minut, przecedzić i w razie potrzeby pić 3-4 razy
dziennie po 2/3 szklanki) to lek zalecany w kuracji podagry, żylaków odbytu, stanów zapalnych nerek i pęcherza, pomocniczo w
kamicy nerkowej oraz na poprawę przemiany materii. Świeże liście przykładane na rany powodują szybsze ich gojenie się.
Sokiem wyciśniętym z nich można nacierać miejsca ukąszeń przez owady.