Połonicznik nagi
(Herniaria glabra)
RODZINA: Gożdzikowate (Caryophyllaceae)
WYSTĘPOWANIE: Występuje w Europie, północnej Afryce i zachodniej Azji. W Polsce rośnie na obszarze całego kraju,
najobficiej jednak w północno-wschodniej części kraju. Jest dość pospolity.
Łodyga rozesłana, rozgałęziona. Roślina wytwarza palowy korzeń, od którego rozchodzą się wkoło rozesłane po ziemi łodyg
i długości do 30 cm i grubości do 2 mm, rozgałęziające się widlasto, u nasady zdrewniałe. Cała roślina jest naga
lub tylko nieznacznie owłosiona. Ma żółtozielony kolor.
Liście eliptyczne lub odwrotnie lancetowate, całobrzegie, naprzeciwległe, z dwoma drobnymi, błoniastymi przylistkami, które szybko odpadają.
Kwiaty drobne, niepozorne, o wąskich płatkach korony długości ok. 1 mm, podobnych do nitek pręcików. Mają żółtawozielonawą
barwę i zebrane są w zbite 5-12 kwiatowe kłębiki w pachwinach liści. Kielich nagi o tępych działkach kielicha.
SIEDLISKO: Roślina jednoroczna lub dwuletnia. Pola, pastwiska, przydroża, siedliska ruderalne. Rośnie na słonecznych, słabo wapiennych
i piaszczystych glebach.
OKRES KWITNIENIA: Czerwiec - październik.
WYSOKOŚĆ: 20 - 30 cm.
Roślina lecznicza: Nieznaczne działanie rozkurczowe na mięśnie gładkie, zwłaszcza dróg moczowych. Dość słabe działanie moczopędne.
Przetwory z połonicznika wywierają działanie przeciwbakteryjne na drobnoustroje znajdujące się w drogach moczowych,
w tym również na szczepy oporne na antybiotyki i chemioterapeutyki.