Wielki atlas roślin Polski
NASIENNE / OKRYTONASIENNE / SZCZECIOWCE / PIŻMACZKOWATE / Bez
Bez hebd
(Sambucus ebulus L.)
Inne nazwy: dziki bez hebd.
Rozmieszczenie geograficzne
Rośnie dziko w Europie, Azji Zachodniej, w Turkmenistanie, na Kaukazie i w Afryce Północnej. W Polsce jest dość pospolity na południu.
Archeofit.
Pokrój
Roślina wieloletnia o pokroju krzewu, osiągająca wysokość do 2 m. Roślina wydziela nieprzyjemny zapach.
Łodyga
W odróżnieniu od dwóch pozostałych gatunków bzów rosnących w Polsce, ma niezdrewniałe pędy. Wykształca liczne podziemne rozłogi. Łodygi nadziemne są grube, rozgałęzione i bruzdowane.
Liście
Ulistnienie naprzeciwległe, nieparzysto-pierzaste, składające się z 5 - 9 podługowatolancetowatych listków o zaostrzonych końcach i ostro ząbkowanych brzegach.
Kwiaty
Drobne, białe, lub różowawe kwiaty zebrane są w baldachogrona na szczycie pędów. Kwiaty są zrosłopłatkowe z 5 pręcikami, których pylniki w odróżnieniu od pozostałych gatunków bzu są czerwone.
Okres kwitnienia: czerwiec - sierpień.
Owoce
Elipsoidalny, lśniąco-czarny pestkowiec.
Siedlisko
Rośnie w cienistych lasach, zaroślach, zrębach i na przydrożach. Na polach uprawnych sąsiadujących z zaroślami jest chwastem.
Roślina lecznicza
Zawiera saponiny trójterpenowe, substancje o gorzkim smaku, glikozyd cyjanowodorowy, olejki eteryczne.
Roslina trująca
Cała roślina jest trująca, również owoce są trujące dla ludzi.